bhutiya mahel part 2. હવે એ પ્રકાશની ખૂબ જ નજીક પહોંચી ગયો હતો. પ્રકાશની એકદમ નજીક આવતા જ એક ખંડેર જેવું મકાન દેખાયું.... એ ખંડેર જેવા મકાનમાં એક વિશાળ ઓરડો હતો. એ જ ઓરડાની વચ્ચે એક ચબૂતરો હતો. તેની પર માટીનો દીવો મૂકેલો હતો,આ જ દીવાનો એ પ્રકાશ હતો. જે દૂરથી દેખાઈ રહ્યો હતો અને જેનાથી એ ખેંચાઈને છેક ખંડેર સુધી આવી પહોંચ્યો હતો.હજી તો એ ઓરડાની અંદર દાખલ જ થયો હતો,ત્યાં જ અચાનક જ દૂરથી એક સ્ત્રીનો અવાજગૂંજી ઊઠયો.... 'તો વિશાલ! તું આજે આવી ગયો કેમ?'એ અવાજ એટલો ભયાનક અને ખોફનાક હતો કે અગર ડોક્ટરની જગ્યાએ બીજો કોઈ કાચાપોચા દિલનો માણસ હોત તો ત્યાંજ ડરનો માર્યો બેભાન થઈને ઢળી પડત.'કોણ છે... તું સામે કેમ નથી આવતી?'વિશાલ! તું મને ભૂલી જઈ શકે છે, પણ હું તને કઈ રીતે ભૂલી શકું?ડોક્ટર વિશાલ... યાદ કર.... આજથી પંદર વર્ષ પહેલાં જ્યારે તું કોલેજમાં હતો.... એ સમયે એક યુવતી તને દિલોજાનથી પ્રેમ કરતી હતી.'વિશાલ અવાજના સહારે આમથી તેમ ફાંફા મારી રહ્યો હતો,કે આખરે એ અવાજ કોનો હતો?વિશાલના કપાળ પર પરસેવાના ટીપાં ઉપસી આવ્યા હતા. પરસેવાને લૂંછતાં અને ગળાને સાફ કરતા વિશાલ બોલ્યો, 'હંુ તારી કોઈ પણ વાતનો કંઈ પણ જવાબ આપી શકું તેમ નથી... જ્યાં સુધી તું મારી સામે નહીં આવે....''જમાનો બદલાઈ ગયો છે, વિશાલ,પણ તું ન બદલાયો... તું એ જમાનામાં પણ જિદ્દી હતો.... અને આજે પણ એ જ સ્વભાવ છે. હું તારી સામે આવીશ.... અવશ્ય આવીશ... ડિયર! પણ અત્યારે નહીં... મેં તારી રાહ જોતા જોતા પૂરા ચૌદ વરસ વિતાવી દીધા છેતો તું થોડાંક દિવસોની રાહ નથી જોઈ શક્તો?વિશાલની હિંમત હવે ડબવા લાગી હતી... અને એ પરસેવે રેબઝેબ થવા લાગ્યો હતો. હવે એને થોડો થોડો ડર પણ દિલમાં મહેસૂસ થવા લાગ્યો હતો. અને એના લીધે જ એનું શરીર ધ્રૂજવા લાગ્યું હતું. આજે જીવનમાં પહેલી વાર જ અમે વિશ્વાસ બેસી ગયો કે,પ્રેતાત્માઓ પણ હોય છે!'વિશાલ! ફરીથી એ સ્ત્રીનો અવાજ ગૂંજી ઉઠયો. હા તો હવે તું આરામથી ઘેર જા... રાત ઘણી વીતી ચૂકી છે. હું વચન આપું છું કે તું જ્યારે અહીં આવીશ,ત્યારે હું તને મારું અસલી સ્વરૂપ અવશ્ય બતાવીશ અને મને જોયા પછી તને તારા દરેક સવાલોના જવાબો આપોઆપ જ મળી જશે.'વિશાલે ખીજભર્યા અવાજમાં કહ્યું, 'તું જે કોઈ પણ હોય,તું ધ્યાનથી સાંભળી લે... હું હવે પછી અહીં ક્યારેય નહીં આવું. મને તારું અસલી શરીર જોવામાં કોઈ રસ નથી.''વિશાલ! આ ઓરડામાં આવીને તેં અતિ ભયાનક ભૂલ કરી છે. હવે તો તું એ જ કરીશ... જે હું ચાહીશ.... તો સાંભળ! પરમ દિવસે અમાસ છે. તો તારે રાતના અગિયાર વાગ્યા સુધીમાં અહીં આવવાનું છે, અને હા... જતાં જતાં એક વાત ધ્યાનથી સાંભળતો જા, તુંપહેલો એક એવો ઈન્સાન છે,જે આ ભૂતિયા ખંડેરમાં આવીને પણ હેમખેમ પાછો જઈ રહ્યો છે. નહીંતર છેલ્લા પંદર વર્ષથી એવો ઈતિહાસ રહ્યો છે કે,અહીંથી ઈન્સાનોની લાશોજ ઉઠાવવી પડે છે. જીવતાં પાછા ફરવાનું ફક્ત તારા નસીબમાં લખાયેલું હતું.''હું જાઉં છું. તું મારું કશું જ બગાડી નહીં શકે. મારી વાટ પરમ દિવસે તો શું,વરસો સુધી જોતી રહેજે. હું પાછો ફરીને ક્યારેય નહીં આવું.''જા વિશાલ અગર મારો પ્રેમ સાચો હશે તો તારે આવવું જ પડશે. કોઈ પણ હિસાબે... પરમ દિવસે અમાસની અંધારી રાતે તારે અહીં આવવું જ પડશે.'વિશાલ એ ભૂતિયા ખંડેરમાંથી નીકળીને સીધો પોતાની મોટરસાઈકલ તરફ આવ્યો. ત્યાં આવીને જોયું તો મોહન ટૂંટિયું વાળીને બેઠો હતો. ડોક્ટર વિશાલ અહીં આવતાં જ એ અંધારાના કારણે ડરી ગયો. અને જોરજોરથી ચિલ્લાવા લાગ્યો. ભૂત... ભૂત... બચાવો.વિશાલે કહ્યું: અરે! શું ગળું ફાડી ફાડીને બૂમો પાડી રહ્યો છે?હું ડોક્ટર વિશાલ છું.'ડોક્ટર વિશાલનું નામ સાંભળતાં જ મોહનના જીવનમાં જીવ આવ્યો. એ રાહતભર્યો શ્વાસ ખેંચતા બોલ્યો, 'ભગવાનની લાખ લાખ અહેસાન માનો કે તમે એ પ્રેતાત્માની ચુંગલમાંથી પાછાં આવી ગયા. નહીંતર આજ દિવસ સુધી ત્યાં જે ગયો છે એ ક્યારેય પાછો ફર્યો નથી. અગર પાછો ફર્યો હશે તો જીવતી લાશ બનીને ફર્યો હશે.વિશાલે મોટરસાઈકલ ચાલુ કરવામાં એક જ કીક મારી,કે એ સ્ટાર્ટ થઈ ગઈ. હેડલાઈટ પણચમકી ઊઠી...આખા રસ્તે એ વિચારતો રહ્યો કે,પ્રેતાત્માએ એને પડકાર ફેંક્યો છે.... કે અમાસની કાળી ભમ્મર રાતે એને આવવું જ પડશે. વિશાલે મનોમન નિશ્ચય કરી લીધો કે, જે કંઈ પણ હોય,પણ હવે એ પોતે આ જગ્યા પર ક્યારેય નહીં આવે.ઘેર આવીને વિશાલ જમીને સૂઈ ગયો. બીજા દિવસે સવારે જ્યારે એ સૂઈને ઊભો થયો. ત્યારે કંઈક સામાન્ય હતો.બીજા દિવસે અમાસ હતી. આખો દિવસ દર્દીઓ સાથે વીતી ગયો. જેથી સાંજ પડી કે,વિશાલઘર તરફ રવાના થયો. રસ્તામાં કોણ જાણે એને અજબ બેચેની થવા લાગી. ધીરે ધીરે એની વિચારવા અને સમજવાની શક્તિ દૂર થતી ગઈ. ક્યારે એવો મોટરસાઈકલ બીજા રસ્તા પર વાળી લીધી,એની એને ખુદને પણ ખબર નહોતી. એ એ જ જગ્યાએ આગળ વધી રહ્યો હતો. જ્યાં ન જવાની એણે કસમ ખાધી હતી. મોટરસાઈકલ એ જ જગ્યાએ જઈને બંધ થઈ ગઈ,જ્યાં બે દિવસ પહેલાં એ ભયાનક રાતે થઈ હતી. વિશાલ ક્યાં જઈ રહ્યો હતો. એની એને ખુદનેખબર ન હોતી. મોટરસાઈકલ ઊભી કરીને એ ભયાનક ગાઢ અંધકારમાં એ જ ભૂતિયા ખંડેર તરફ આગળ વધવા લાગ્યો. જ્યાંં એ પ્રેતાત્મા એના આવવાની વાટ જોઈ રહી હતી.'આવ વિશાલ આવ.'વિશાલ ગૂમસૂમ હાલતમાં ઓરડામાં દાખલ થયો. અને એ જગ્યાએ જઈને ઊભો રહી ગયો,જે જગ્યાએ દીવો સળગી રહ્યો હતો. 'વિશાલ! એ દીવો ઉપાડી લે...'વિશાલ એ પ્રેતાત્માનાએક એક અક્ષરનું પાલન કરી રહ્યો હતો. એણે દીવો હાથમાં લઈ લીધો.'હવે આગળ વધ અનેસામેની દીવાલ પર એક ખીલી મારેલી છે... એ ખીલીને ખેંચી કાઢ.'વિશાલે એવું જ કર્યું. જેવી ખીલી દીવાલમાંથી ઊખડી ત્યાં જ ખંડેરમાં એક સ્ત્રીનું ભયાનક અટ્ટહાસ્ય ગુંજી ઊઠયું. જોતજોતામાં આખો ઓરડો એક અજબ પ્રકારના અલૌકિક પ્રકાશથી ચમકી ઊઠયો. જ્યાંથી ખીલી ઉખાડવામાં આવી હતી એ દીવાલ પર એક સ્ત્રીનો પડછાયો ઉપસ્યો અને ધીરે ધીરે સ્ત્રીના રૂપમાં ફેરવાઈ ગયો. એ દરમિયાન વિશાલ ભાનમાં પણ આવી ગયો હતો. એની સામે સ્વર્ગની અપ્સરાને પણ શરમાવે એવી એક જુવાન સ્ત્રી ઊભી હતી. જે ધીમું ધીમું હાસ્ય રેલાવી રહી હતી.'કોણ છે તું?'વિશાલે પોતાના પર કાબૂ મેળવતાં પૂછયું.'વિશાલ! આજે તે મને મુક્તિ અપાવડાવી દીધી છે. હું તારા દરેક સવાલનો જવાબ આપીશ. હું મોના છું. યાદ આવ્યું?આજથી પંદર વરસ પહેલાં આપણે બંને એક કોલેજમાંભણતાં હતા. એકબીજાને પ્રેમ કરતાં હતા. આપણે એકબીજાને લગ્ન કરવાના કોલ આપ્યો હતા. પણ તેં લગ્ન પહેલાં જ મારી સાથે સંબંધ બાંધીને પછી મને તરછોડી દીધી. મારાપેટે બાળક રહી ગયું હોવાથી હું કોઈને મોઢું બતાવી શકવાને લાયક ન રહી. આથી મેં નદીમાં ઝંપલાવીને આપઘાત કરી લીધો. પણ મારો આત્મા તને મેળવવા માટે ભટકવા લાગ્યો. મારા મોત પછી તું ગંભીર રીતે બીમાર હતો. હું તને મારી સાથે લઈ જવા માગતી હતી. મારી પાસે આવવા માટે તારું મોત જરૂરી હતું. એ દરમિયાન એક તાંત્રિકેમને અમુક સીમાઓથી બાંધી દીધી. હું ફક્ત તને ચાહતી હતી. પણ તાંત્રિકે મને કેદ કરીને આ સૂમસામ ખંડેરમાં લાવીને આ ખીલી સાથે દાટી દીધી. મને ફક્ત અમાસની રાતે જ મુક્તિ મળી શકે તેમ હતું. એટલે જ મેં તને અમાસની રાતે બોલાવીને તારા જ હાથે ખીલી કઢાવવાનું આ શુભ કામ કરાવ્યું.વિશાલ આવેશમાં આવી જઈને બોલ્યોઃ'હવે તું શું ચાહે છે? આટલા લોકોને તો મારી નાખ્યા,હજી તારી ભૂખ નથી સંતોષાઈ?'ખોટી વાત. મેં ક્યારેય કોઈને માર્યા નથી.હા,અહીં આ ઓરડામાં જે કોઈ આવ્યું. એને મેં અમુક સવાલ જરૂર કર્યા. અને અમાસની રાતે અહીં આવવાનું આમંત્રણ આપ્યું. પણ એમની કમનસીબી કહો કે, આ સૂમસામ ખંડેર પર એએક સ્ત્રીનો અવાજ સહન ન કરી શક્યા અને મરી ગયા એમાં મારો શું વાંક હતો?''હા... તો તું મારી પાસે શું ઈચ્છે છે?' વિશાલે પૂછયું.'તારું મોત. મારાથી દૂર રહીને હું ભટકતી રહીશ. મને ફક્ત તારું મોત જ આ પ્રેતયોનિમાંથી મુક્તિ અપાવી શકે છે. હા... હા... હા... વિશાલ... હવે તને મારાથી કોઈ અલગ નહીં કરી શકે...'બીજા દિવસે સવારે વિશાલની લાશ એ સૂમસામ ખંડેરના ઓરડામાંથી મળી આવી. લોકોએ એનેપ્રેતાત્માનો બદલો ગણાવ્યો. એ દિવસ પછી આજે વરસો બાદ પણ એ ભૂતિયા ખંડેરની આસપાસ કોઈને એ પ્રેતાત્મા દેખાઈ નથી.